Rozdział 3

Obudziło mnie pukanie do pokoju, na początku myślałam, że to sen ale kiedy przetarłam oczy do pomieszczenia weszła mama.

- Co to za podróż sobie planujesz ?

- Słucham jaką podróż ?! Dopiero co się obudziłam a Ty włazisz mi do pokoju i z pretensjami. 

- Była u nas przed chwilą mama Weroniki powiedziała, że chcą żebyś z nią pojechała.

- Aaa o tym mówisz. I co oczywiście się nie zgodzisz ?

- Znudziło Ci się u nas, do Hiszpanii masz ochotę wyjechać. - zaczęła wymyślać głupie powody, zupełnie bez sensu. Miałam tego dość. Wstałam z łóżka i wrzasnęłam.

- Nie traktuj mnie jak dziecko ! Rozumiesz ?! Nigdzie nie wyjeżdżam sama, ani nawet z wami, mam 16 lat nie zamierzam marnować życia. Możesz mi nie pozwolić, możesz doć mi po tym karę, ale teraz wyjdź z tego pokoju i nie przychodź rano wrzeszczeć i nad uchem.  

- Skończyłaś ? - brzmiała groźna odpowiedź mojej mamy.

- Tak - w tym momencie mama wyszła z pomieszczenia trzaskając za sobą drzwiami tak mocno, że spadł z nich mój plakat. Byłam strasznie zła rozumiem, że można się nie zgodzić na mój wyjazd, ale żeby od razu z pretensją. Wstałam z łóżka i wzięłam z szuflady ubrania. 

Poszłam do łazienki. Włosy związałam w kucyk, a potem zjadłam śniadanie. Nie zwracałam na nikogo uwagi, mój tata już wyszedł do pracy, ale moja mama zapewne patrzyła na mnie i robiła jakieś miny. Kiedy zjadłam, wróciłam do pokoju i postanowiłam nie przeleżeć całego dnia na łóżku, więc założyłam szybko buty i wyszłam na dwór. Szłam chodnikiem przed siebie w ogóle się nie zatrzymując. W końcu doszłam do takiej ślicznej alejki wzdłuż której rosły klony. Usiadłam na pierwszej ławce i zaczęłam patrzeć na liście na drzewie, które falowały na wietrze. Nagle dostałam smsa wiedziałam, że to pewnie Wera. 

* I co ? Zgodziła się ? Jedziemy razem ? Odpisz szybko ! Werka *

Uśmiechnęłam się sama do siebie, przecież to było pewne ! Głupio mi było jej napisać, że jest tak jak mówiłam i nie ma już żadnej nadziei. I kiedy właśnie pisałam smss, dostałam kolejnego. Znów myślałam, że Weronika chciała o coś zapytać. 

* Karolina, natychmiast wracaj do domu ! Dlaczego wychodzisz bez mojego pozwolenia ? Musimy porozmawiać ! Mama *

Co  ?! Nie rozumiem tej kobiety, mam ją jeszcze pytać o pozwolenie wyjścia na dwór. To jest jakieś śmieszne ! Zapomniałam o wysłaniu tej wiadomości do Weroniki i ruszyłam czym prędzej do domu. Kiedy wróciłam do mieszkania byłam cała zdyszana, nie mogłam złapać tchu. Gdy tylko moja mama usłyszała, że weszłam pojawiła się w korytarzu. 

- Chciałam z Tobą porozmawiać, ale Ciebie nigdy nie ma ! 

- Wybacz, chciałam się przejść myślałam, że skończyłyśmy temat. Nie mam Ci już nic do powiedzenia. 

- Ale ja mam. Pewnie się nie spodziewałaś tej odpowiedzi, no więc zgadzam się na ten wyjazd. Należy Ci się trochę odpoczynku. - W tym momencie mnie zamurowało. Stałam i patrzyłam na mamę jakby powiedziała do mnie coś po chińsku. 

- To co cieszysz się ? 

- No ale... Ja tego nie łapie, najpierw robisz mi awanturę a potem nagle się zgadzasz. WTF ?

- To ja Ciebie nie rozumiem zamiast być zadowoloną to ty...

- Dobra nie ważne, dziękuję. - powiedziałam po czym szybko wróciłam do pokoju. 

* Weronika *

Czekałam na odpowiedź od Karoliny już 15 minut,  z minuty na minutę moja nadzieja malała, jednak mama jej nie pozwoliła. W końcu postanowiłam się przejść do niej i sama dowiedzieć. Błyskawicznie się ubrałam i wybiegłam z domu. Po chwili byłam już pod jej mieszkaniem. Zadzwoniłam do drzwi i czekałam aż otworzy. Otworzyła, ale jej mama. 

- Dzień dobry. 

- Cześć Weronika, przyszłaś do Karoliny ? 

- Tak, właśnie tak tylko na chwilę. - odpowiedziałam i od razu i weszłam do jej pokoju bez pukania.  

* Karolina *

Leżałam na łóżku i dosłownie płakałam ze szczęścia. W życiu nie zgadła bym, że moja mama się zgodzi. Szczerze to nie miała wyboru, ale tam szczegół. I w tej chwili dopiero przypomniałam sobie smsa od Weroniki. Zapomniałam jej odpisać, pewnie się niecierpliwi, ale teraz zrobię to bardzo chętnie. W tym samym momencie co wzięłam telefon do ręki do pokoju wpadła Weronika. 

- Nie raczysz mi odpisać, tym bardziej, że proszę o szybką odpowiedź... No nie ?

- Sorry zapomniałam, ale to z radości.

- Czyli... Mam rozumieć że ze mną jedziesz ?!

- Ależ oczywiście, a jakbym mogła inaczej. - powiedziałam i zaraz podbiegłam do Weroniki i strasznie mocno ją przytuliłam. 

- No to teraz mamy mnóstwo planów i trzeba ustalić co bierzemy i ... 

- Spokojnie jeszcze 2 tygodnie. 

- No też tak uważam, że lepiej wziąć więcej bluzek z krótkim rękawem.